آینه‌کاری

آینه‌کاری نوعی تزیین داخلی ساختمان، با چسباندن قطعه‌های کوچک آینه به شکل‌های هندسی و گل و بته‌های مختلف است. در این رشته هنری، هنرمند آینه‌کار با استفاده از شیشه و برش آن به اشکال متنوع، فضایی درخشان و زیبا در بناها می‌آفریند که از بازتاب نور در قطعات بی‌شمار آینه تشعشع، درخشش و زیبایی در تزیینات بناها ایجاد می‌شود و پوششی بسیار مناسب و زیبا برای تزیین بنا از نظر استحکام و دوام است.

این هنر یکی از شاخه‌های هنرهای تزیینی ایران است و از خلاقیت های هنرمندان ایرانی به شمار می‌آید و در دوره ساسانیان رایج بوده است. شهرهای‌ مختلف‌ ایران‌ همواره‌ خاستگاه‌ هنرمندان‌ آینه‌ کار بوده‌ است‌، اما در این‌ میان‌ آینه‌ کاران‌ اصفهان‌، شیراز و تهران‌ از شهرت‌ بیشتری‌ برخوردارند.

این سنت معماری پس از مدتی از خانه های افراد متمول به اماکن زیارتی نیز تسری یافت و در اکثر امامزاده‌های نقاط مختلف کشور نیز می توان همچنان این هنر ارزشمند را یافت. آینه کاری‌های شاخص را در بناها و کاخ‌های شاهد هستیم که برخی از آن‌ها همچون تالار آینه، کاخ شمس‌العماره و کاخ گلستان شهرتی جهانی دارند.

هنرمندانی هستند که آینه کاری را از کاربرد صرف در معماری خارج کرده اند و در راستای توسعه این هنر همچون آینه کاری بر روز ظروف اقدام می کند که این تلاش برای زنده نگهداشتن این هنر اصیل، ظریف و زیبا ارزنده است.