شادی در اسلام موهبتی الهی و بخشی جدایی‌ناپذیر از زندگی انسان است. به معنای عمیق‌تر، شادی یک حالت درونی است که از رضایت، آرامش، و امید ناشی می‌شود. این مفهوم در زندگی انسان جایگاهی محوری دارد و یکی از اهداف اساسی آفرینش به شمار می‌رود. در اسلام، شادی حالتی است که انسان در مسیر هماهنگی با فطرت و دستورات الهی به دست می‌آورد. این حالت از منابعی نظیر عبادت خداوند، انجام کارهای خیر، کمک به دیگران، سپاسگزاری از نعمات، و زندگی در چارچوب اصول اخلاقی نشئت می‌گیرد.

برخلاف شادی‌های سطحی و زودگذر که معمولاً وابسته به عوامل مادی و دنیوی‌اند، شادی پایدار و واقعی از جنس معنویت و ارتباط با خالق است. قرآن کریم بارها انسان‌ها را به شادی از فضل و رحمت خداوند دعوت کرده است و آن را برتر از هر شادی دیگری دانسته است: «قلْ بفضْل اللّه وبرحْمته فبذلك فلْيفْرحوا هو خيْرٌ ممّا يجْمعون»

در این آیه خداوند به انسان‌ها می‌فرماید که شادی حقیقی باید از فضل و رحمت او سرچشمه بگیرد، زیرا این نوع شادی برتر و پایدارتر از شادی وابسته به مادیات و اندوخته‌های دنیوی است. بنابراین، یکی از بزرگ‌ترین منابع شادی ارتباط با خداوند است. احساس اینکه خدا همیشه در کنار انسان است و او را دوست دارد، به قلب انسان آرامشی عمیق می‌بخشد. این آرامش، زمینه‌ای برای شادی پایدار و واقعی است.

قرآن انسان را به تفکر درباره نعمت‌های الهی و شکرگزاری برای آن‌ها دعوت می‌کند، زیرا شکرگزاری یکی از راه‌های افزایش نعمت‌ها و در نتیجه گسترش شادی است.

همچنین، صبر در برابر مشکلات و توکل به خداوند آرامشی به انسان می‌بخشد و ذکر و یاد خالق دل را آرام و مطمئن می‌کند. این آرامش دل، بیش از هر شادی زودگذر، طعمی ماندگار در جان انسان است.

همه این‌ها منجر به شادی پایدار می‌شود، زیرا فرد می‌داند که خالق حکیم و مهربان همواره با اوست و حمایتش می‌کند.

یکی از مهم‌ترین نکاتی که اسلام در باب شادی بیان می‌کند، اهمیت اشتراک‌گذاری شادی با دیگران است. این اشتراک‌گذاری نه‌تنها به رشد روحی و عاطفی خود فرد کمک می‌کند، بلکه شادی را در جامعه نیز سرایت می‌دهد. پیامبر اسلام در این رابطه می‌فرمایند: «هر کسی شادی را به دل مؤمنی وارد کند، گویا مرا شاد کرده است.» این شاد کردن البته فقط از راه‌هایی مانند حل مشکلات سایرین نمی‌گذرد بلکه خود لبخند زدن و سلام کردن با محبت نوعی شاد کردن دیگران است که بسیار ارزشمند است.

از دیگر نمونه‌های به اشتراک‌گذاری شادی با دیگران می‌توان به جشن‌های عروسی، خرید خانه، تولد فرزند، و ختنه پسران اشاره کرد.

در اسلام، پیوند بسیار مستحکمی بین شادی‌های مادی و معنوی برقرار است. بسیاری از شادی‌های مادی، به شرط آنکه از تعادل خارج نشود و منجر به اسراف، زیاده‌روی، و گناه نگردد، اجر معنوی نیز دارد. از جمله موارد تلفیق شادی‌های مادی و معنوی، اعیاد فطر و قربان در اسلام است. انسان مؤمن پس از یک ماه روزه‌داری یا پس از انجام اعمال عبادی مناسک حج، روز پایان آن‌ها را به جشن و سرور می‌پردازد. لباس نو می‌پوشد، مهمانی می‌دهد، و این‌چنین هم اظهار شادمانی می‌کند و هم این نشاط و شادی را حفظ می‌‌کند و به دیگران هم منتقل می‌سازد. در برخی روایات آمده است که خداوند در این اعیاد تعداد بیشتری از گناهکاران را می‌آمرزد، که در طول ماه رمضان یا مناسک حج آمرزیده نشده‌اند. این همان تلفیق شادی مادی و معنوی است.

یکی دیگر از منابع شادی که روح انسان را تغذیه می‌کند و او را به خالق خود نزدیک‌تر می‌سازد، تأکید اسلام بر زیبایی‌های آفرینش و دعوت انسان به لذت بردن از آن‌هاست؛ قدم زدن در طبیعت، گوش دادن به صدای پرندگان، دیدن طلوع خورشید، یا نگاه به آسمان پرستاره یا تماشای سبزی چمن و درختان همه این‌ها از عوامل نشاط و شادی دانسته شده است.