نگارگری

دستمایه‌های آراستن که از نگارگری ایرانی به یادگار مانده، پیشینه دیرینه‌ای در هنرهای ایران دارند. سبک ها و مکاتب این هنر در ایران قدمت بسیار دارد و هنرمندان طراز اولی را تربیت کرده است.

نقاشى ایرانى در طول تاریخ خود شامل مضامین متنوع حماسی، تغزلی، عرفانى و اخلاقى بوده است. و از اندیشه فلسفى - عرفانى که با روح ایرانى سازگار است، نشانه‌هایى در خود دارد. در پس این نقاشى ذهن و فکر شرقى نهفته است که با دیدگاه اروپایى در زمینه تصویرسازى کاملاً متفاوت مى‌باشد؛ ذهن شرقى نیازهاى تماشاگر را مدنظر دارد. مضمون بیشتر نقاشى‌هاى ایرانى با الهام از اشعار پارسى صورت گرفته که در این اشعار، عرفان نقش عمده ای دارد. زبان عرفانی، زبان جهانى است. روحانیتى درونى در نقاشى ایرانى وجود دارد که به دلیل نبودن بیان عاطفى آشکار، نهفته به‌نظر مى‌رسد.

کمال الملک به عنوان پدر نقاشی ایران، حسین بهزاد، محمود فرشچیان، مرتضی کاتوزیان، نسرین خسروی، محمدعلی ترقی جاه، ایران درودی و بسیاری دیگر، از نقاشان و نگارگران ایرانی هستند و تعداد زیادی از آنان صاحب سبک بوده اند.